در روز های اول آشنایی کارهایی انجام می دهیم که کمک کننده اند و رابطه مان را گرم می کند اگر به انجام آن کارها ادامه دهیم رابطه به همان صورت باقی می ماند.

1- ما در ظاهر خود بسیار دقت می کنیم ، به نظافت خود می رسیم ، لباس های زیبا می پوشیم و خلاصه با وضعی آشفته به دیدن هم نمی رویم ولی در روز ها و ماه ها ی بعد این اتفاق نمی افتد . دیگر به ظاهر خود نمی رسیم ،با لباس های مناسب مقابل هم دیده نمی شویم که این خود روی احساس تاثیر دارد.

2- علاوه بر پوشش روز های نخست آشنایی لحن صحبتمان متفاوت است . در حرف زدن دقت می کنیم .از بهترین واژه ها استفاده می کنیم . برای مطرح کردن مسائلمان مقدمه ی مناسب طرح می کنیم و ملاحظه ی احساسات طرف مقابل را می کنیم اما به تدریج به بهانه ی صمیمیت این کار را نمی کنیم و با هر لحنی حرف می زنیم ،احساسات طرف مقابل را خدشه دار می کنیم و عواقب آن را رفته رفته در زندگی مان می بینیم.

3- در روز های اول مراقب رفتارمان هستیم و با احترام با طرف مقابل رفتار می کنیم و به گونه ای رفتار می کنیم که طرف مقابل احساس ارزشمندی بکند اما به تدریج رفتارمان عادی شده و دیگر دراعمالمان نشان نمی دهیم که چقدر برایمان مهم است .

البته چون در اوایل آشنایی آگاهی افراد از هم کم است ، بیشتر با هم صحبت می کنند و از هم سراغ می گیریند

و چون ما انسان ها به میزانی که از ما سراغ بگیرنداز لحاظ عاطفی تغذیه می شویم ، وقتی این سراغ گرفتن ها کم شود ، به دنبال منابع دیگر می رویم مثل کار،روابط دوستی.

اما اگر روابط روز های آول را با تنوع ادامه دهیم ، گرمی رابطه مان باقی می ماند .

صمیمیت ویژ گی هایی دارد :

- من بدون ترس می توانم عقایدم را بگویم بدون اینکه دائم مورد قضاوت قرار گیرم.  

- من بتوانم احساساتم را بیان کنم ،بدون طرد شدن.

- بتوانم نیاز هایم را مطرح کنم و طرف مقابل در رفع آن به من کمک کند.

ما فکر می کنیم صمیمیت یعنی همدیگر را باالفاظ سبک صدا کنیم در مقابل هم هر رفتاری را بکنیم و... اما اینطور نیست صمیمیت یعنی رابطه ای که در آن سه عامل بالا حضور داشته باشد در غیر اینصورت اسمش صمیمی بودن نیست.

مطرح کردن همه چیز به معنی بلاهت، نه! باید ورود و خروج درستی برای گفتن داشته باشیم .مومن باید دانا باشد . بداند چه چیزی را کی و کجا و با چه مقدمه ای بگوید .این به معنی مخفی کاری نیست .باید صادقانه زندگی کنیم اما زیرکانه.

پنهان کاری انرژی زیادی می گیرد و آرامش را از ما سلب می کند و در ثانی به مرور زمان و با زیاد شدن پنهان کاری اعتماد سلب می شود و اگر اعتماد نباشد احساس امنیت از بین می رود و همانطور که می دانید احساس امنیت مهم ترین نیاز بعد از نیاز فیزیولوژیک است.ما از کسی که در رابطه ی با او احساس امنیت نکنیم ، می ترسیم و دوری می کنیم و این در ارتباط همسران بسیار آسیب زننده است.

زندگی مهارت می خواهد و ما مهارت های مختلف را در طول زندگی ابتدا از پدر و مادر و سپس از مدرسه جامعه و ... می آموزیم . در بسیاری از رفتارها ما تابع الگو ها هستیم و اگر الگو ها درست نباشند ، آموزه ها هم صحیح نیستند.

اگر پدر ومادر به نقش های جنسیتی خود درست عمل نکنند، فرزندان نقش هایشان را اشتباه می آموزند و اگر رسانه ها و جامعه این خطا را جبران نکند و تازه با اطلاعات غلط خود به این اشتباه دامن بزند آنوقت ما دختر و پسر جوان و در آستانه ی ازدواجی داریم بدون دانستن روش صحیح زندگی.

باید آموزش مدونی در مدرسه شروع کنیم و مهارت زندگی را به صورت جدی آموزش دهیم.از دوره های مقدماتی تا پیشرفته. برای سلامت جامعه باید آموزش دهیم . جامعه ناسالم برای همه بد است.

رابطه یک ارتباط دو سویه است و برای خراب شدن آن به دو نفر احتیاج هست و برای سالم شدن آن یک نفر از چرخه ی معیوب در بیاید برای شروع کافی است اما بعد از آن هر دو باید مهارت ارتباط با هم را یاد بگیرند وگرنه به شدت آسیب می بینند. نمی شود کلی گفت اما چون در گذشته خانم ها بسیار صبور بودند و در بعضی مواقع مجبور به تحمل هر شرایطی و امروز کمی وضع فرق کرده است،بعضی ها قصد دارند تقصیر را گردن آن ها بیاندازند ، اما این صحیح نیست.

با توجه به تغییر فرهنگ از گذشته تا امروز و تفاوت انتظارات و در بعضی موارد وظایف،

در گذشته جمله ی مردی گفتن و زنی گفتن بسیار متداول تر بود. مرد خیلی بیشتر از زن آزاد بود و زن ها محتاج تر از امروز و در خیلی از موارد زن ها تحمل می کردند البته با عواطف زخمی.

اگر خانم ها درست و با برنامه عمل کنند ،خیر. زیرا امروزه هم تکنولوژی به کمک کار خانه آمده و هم تعداد فرزندان کم تر شده و...

انرژی که یک زن برای پخت غذا صرف می کرد ، امروزه به کمک فریزر و فر و.. بسیار کم تر شده و زنان می توانند وقت مازاد را به جای پای تلویزیون و تلفن هدر دادن ، صرف کاری کنند که هم برای خود و هم جامعه مفید باشد البته منظورم این نیست که الزاما شاغل باشند بلکه به فعالیت های دیگر هم بپردازندمثل یادگیری هنر،ورزش کردن و..

البته کار اصلی شان را فراموش نکنند.که همان رسیدگی به خانواده شان است.